Vorig jaar... vorig jaar om deze tijd was ik lekker bezig... hadden we op zaterdagavond nog snel het huis gepoetst, boodschappen gehaald en daarbij heeft Vic me in de supermarkt nog even op de rug moeten duwen vanwege de weeën.
Vic stond Stew te koken en ik kon geen hap door mijn keel krijgen, had een wrap gekocht. Die zelfde wrap kan ik niet meer zien nu in de winkel!

Al snel werden de weeën erger, ik heb nog gemsnd met Maaike en Mirjam, die eigenlijk dachten dat ik ze voor de gek hield.

O de weeën, echte rug weeën en Vic heeft zo hard op mijn rug moeten duwen dat zijn handen beefden.
Ik heb de tijd meerdere keren proberen bij te houden, maar eerst geen regelmaat. Wijze zus gebeld en op haar aanraden de verloskundige...
Laat op de avond kwam de verloskundige die vertelde dat we rustig aan naar het ziekenhuis konden gaan en de vliezen brak... Erwin kwam zo rond 1:00 geloof ik.
Wat was dat vreselijk in de auto! Ik werd gek van de weeën, en over de drempel van het ziekenhuis dacht ik 'ik moet poepen' en daarop volgde al snel ' o nee poepen betekend dat ik wil persen en de baby komt'

De verpleegkundige vond het allemaal niet zo serieus maar ik liet Vic snel op het belletje drukken. En toen wachten wachten wachten op de verloskundige. 'nou het is wel heftig he' zei de verpleegkundige ik: 'kan jij niet even kijken of ik genoeg onsluiting heb'.
Toen de verloskundige er eindelijk was moest ik nog van de vloer ( heel charmant) op het bed en ging het echte werk beginnen.

"ja het gaat goed, we zien de haartjes al" Leuk hoor, maar babylief ( toen nog hartje) kwam er niet uit!!! Ik weet dat ik dacht 'wat nou goed, die baby is er nog steeds niet!'
Toen hoorde ik over knippen en vacuumpomp, en dat kon me niet snel genoeg gebeuren, dus zo geschiedde en in eens was ze daar! ( nou ja ineens, ik zal jullie een langer en saaier verhaal besparen)

Maar wat gaat er nu een hoop door me heen, ik maak het allemaal nog eens mee vanavond. Ik weet alles nog, wat Vic zei ( O God, Jani, you're bleeding, you are realy bleeding).

Maar ik weet nog het best dat ze er was, wat mooi, en lekker en lief!!!

Ze lag in het ziekenhuisbedje lekker te snurken, zo leuk, ze leek meteen op Vic wat dat betreft.
Het was jammer dat Vic naar huis moest, maar we lagen wel lekker samen daar in het opkomende zonnetje in het ziekenhuis. We moesten wachten tot we ‘goedgekeurd’ waren om naar huis te gaan en dat was stiekum wel even lekker rustig.

Ik weet nog dat ik op de WC tegen mezelf zat te praten ‘nou, niet aanstellen gewoon even plassen dan mag je naar huis, relax rrrrrelax rrrrrrrrrrrreeeeeeeeeeellllllllaaaaxxxxxxxxx. Dan kwam er ook nog een leuk warm straaltje water dat je dan omhoog kon laten sproeien uit de wc tegen de blauwe onderkant met hechtingen. Dat zou het makkelijker maken!

Het was zo vreemd om thuis te komen met een kindje, een beetje onwennig. Ik heb vreselijk met haar gekroeld, wilde haar eigenlijk niet meer wegleggen.
Als ik wakker werd, was ik zo gelukkig met dat lekkere meisje in het wiegje naast me. Precies zo mooi en goed als ze moest zijn, hoe had ik kunnen denken dat dit een jongetje was, natuurlijk was dit onze Kiara.
Tja, de kraamtijd was oversneeuwd door de borstvoedingsperikelen, wat een verdriet had ik dat het niet lukte. Ik voelde me zo'n slechte moeder, als ik nu terug kijk zie ik niet waar ik zo moeilijk over deed. Kiara deed en doet het prima met flesvoeding, ze is er toch maar een heel leuk 1 jarig meisje mee geworden!
Tja daar moet ik nog steeds eens ergens iets tegen doen, de ‘borstvoedingsterreur’. Tuurlijk is het beter, maar mensenlief het is haast een zonde als je aan flesvoeding gaat!

Kiara’s eerste lachje, ze lachte als je crème op haar gezicht deed, maar de eerste echte lach was naar haar grappige opa, toen ze 8 dagen was. Dit was dan ook alles wat Opa de eerste maanden kreeg van Kiara want daarna moest ze vaak piepen als ze Opa zag, nu hij een lichtere bril heeft is hij een stuk leuker!

Kiara lebberde zo eerst haar melk van lepeltjes, wat een getut was dat, ook wel grappig met tante Margo dit voor het eerst uitgeprobeerd en ook tante Maaike heeft dit geknoei lekker mogen doen.

Laatste flesjes krijgt Kiara nu nog steeds regelmatig in het grote bed. Ik weet nog dat ze niks kon, maar toch schoof ze met haar kleine lijfje stiekumpjes dichter naar me toe. Hoe weet ik niet, maar ineens lag ze dan tegen me aan.
Later ging ze om zich heen grijipen, ik vergeet nooit dat ze 1 voeding mijn neus beetpakte en zo gelukkig was dat ze iets vast had dat ze hem de hele voeding lang vast hield. Nu ze zo groot is zie ik altijd een vingertje komen, dat gaat dan mijn ogen open en dicht doen of ze steekt hem in mijn neus.

Ze kan nu zo lekker slapen, dat had ook wat voeten in aarde! Wat zag ze er lekker uit, zo ingebakerd, en wat was het een opluchting, nee zeg een wonder dat ze toen uren achter elkaar sliep!

Eerste keer ziek, eerste tanden en het gezellige gebrabbel. Kiara doet nu alles na wat ze ziet, ze eet al een beetje zelf met een lepel en geeft dan mama ook wel eens een hapje.
Ze kan schreeuwen als papa, bij voorkeur in een stille kerk tijdens de preek. Ze kletst wat af, maar ze kan ook al heel mooi zingen... O * zucht* wat is ze leuk!!!
Ze is steeds leuker geworden, zou dat nou door blijven gaan? Komt er een dag dat ze minder leuk wordt? Worden al de dingen gewoon en staan we op een dag niet meer stil bij alles wat ze doet, of blijven we ons verbazen?

Ik ben God zo dankbaar voor dit afgelopen jaar en bid uit de grond van mijn hart dat we nog heel heel heeeeel lang van elkaar kunnen genieten.
Dank u Heer voor de gezondheid en bescherming die Kiara en wij ontvingen! En houdt onze mooie meid goed vast!